Tekst błogosławionego Karola de Foucauld oparty na Słowie Bożym, pisany w pierwszej osobie – jakby mówił do nas bezpośrednio sam Bóg:

„Nadzieja. «Nie odrzucę tego, kto przychodzi do mnie. Wolą ojca jest, aby nikt z tych małych nie zginął. Przyszedłem zbawić to, co było zgubione. Ojciec wasz niebieski jest miłosierny. Ufajcie! Niech się nie niepokoi serce wasze. Wierzcie w Boga i wierzcie we mnie. Mój Ojcze, chcę, żeby – gdzie ja będę – tam i oni byli i żeby widzieli moją chwałę. Nie lękajcie się, mała trzódko, spodobało się Ojcu waszemu dać wam królestwo. Kto wierzy we mnie, żyć będzie wiecznie. Kto zachowuje moje słowo, nie umrze nigdy. Kto spożywa ciało moje, żyć będzie wiecznie. Kto traci życie z miłości do mnie, odnajdzie je. Błogosławieni ubodzy duchem! Błogosławieni cisi! Błogosławieni, którzy płaczą! Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości! Błogosławieni miłosierni! Błogosławieni czystego serca! Błogosławieni pokój czyniący! Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości. Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni. Dawajcie, a będzie wam dane; odmierzą wam tą samą miarą, którą wy mierzyliście drugim. Wybaczajcie, a będzie wam wybaczone… Przyjdźcie, błogosławieni Ojca mojego: byłem nagi, chory, głodny, byłem przybyszem, a wyście się o mnie zatroszczyli. Wiele jest mieszkań w domu Ojca mojego. Idę wam przygotować miejsce. Wezmę was ze sobą, a gdzie ja będę, tam i wy»…”

bł. Karol de Foucauld

____

„To jest coś bardzo ważnego, że Pan Bóg często daje nam Słowo, które nie jest na ten moment, tylko jest «na zapas». Nieraz dotykają nas rozmaite wydarzenia, których nie rozumiemy, których sensu nie widać. Ten sens pokazuje się dopiero po czasie. Ale oczywiście ten sens ukaże się wtedy, gdy te doświadczenia w sobie zachowamy.
(…)
Trzeba bardzo uważać, jak Bóg do nas mówi. Bo dość często jest tak, że to, co mówi, nie jest na dzisiaj, tylko czasami na za tydzień, czasami za pięć miesięcy, a czasami za dwadzieścia lat. Ale jak człowiek nie zachowa tego Słowa, to ono w nim potem nie reaguje na to, co się dzieje. Mamy przykład Maryi, która zachowuje Słowo w sercu, i to zwłaszcza w sytuacji, kiedy nie rozumie, mając przekonanie, że kiedyś zrozumie. Jest to więc takie mocne wezwanie, aby wtedy, kiedy Bóg do nas mówi, zwłaszcza w liturgii, naprawdę się nad tym skupić, żeby nie pozwolić temu Słowu uciec ze swojego wnętrza. Aby było jak najmniej takiego Słowa od Boga, które wpada i wypada, którego człowiek nie zatrzymuje, bo myśli, że w tej chwili mu się nie przyda. Może w tej chwili się nie przydaje, ale przyda się za chwilę i będziesz bardzo biedny, jak nie będziesz miał tego Słowa w sobie”.

Abp. Grzegorz Ryś,
Piąta Ewangelia. Daj się poprowadzić Słowu