Ostatnio pisaliśmy o przyczynach aborcji, w tym zaś tekście chcielibyśmy poruszyć krótko temat jej skutków oraz możliwości pomocy osobom z doświadczeniem aborcji. Ważne jest, aby o tym mówić „na głos” i nie traktować tych tematów jako pewnego „tabu”. To, co zauważamy nieraz w środowisku Kościoła, to fakt, że wyrażamy się o tym tylko w sposób potępiający zło aborcji, a zupełnie nie zostawiamy już miejsca dla miłości – nie zauważamy często dramatu kobiety, rodziny, nie zauważamy drugiej ofiary aborcji. Jak w takiej sytuacji osoba z doświadczeniem aborcji miałaby przyjść do kościoła po przebaczenie, po uzdrowienie? – obawa przed osądem, oceną, potępieniem ze strony innych bardzo to utrudnia! A przecież to właśnie dzięki doświadczeniu przebaczającej miłości Boga, która powinna wypływać z serca Kościoła, w doświadczeniu tej Miłości miłosiernej, która nie odrzuca, nie osądza – możliwe jest pełne uzdrowienie poaborcyjne… Dlatego tak ważne jest zrozumienie przyczyn sztucznego przerywania ciąży,  jej skutków i dzięki temu (co najważniejsze) zrozumienie osoby, która dokonała aborcji.

Pomimo tego, że w niektórych kręgach aborcja jest przedstawiana jako bezpieczny i nieszkodliwy zabieg, to w rzeczywistości jest to akt na tyle znaczący i decyzyjny dla życia człowieka, rodziny, że nie sposób by nie odbiło się to na sferze psychiczno-duchowej osób związanych bezpośrednio, a nawet pośrednio, z aborcją. Jest to zarazem akt ingerujący w integralność organizmu kobiety, w jego fizjologiczne procesy, stąd zawsze niesie to za sobą pewne negatywne skutki somatyczne.

Wiadomo, że natężenie i rodzaj skutków poaborcyjnych zależy od wielu czynników, ale jednak zawsze one w jakimś stopniu występują, chociaż mogą się przejawiać nieraz dopiero po wielu latach.

Kobieta po aborcji może doświadczać skutków somatycznych (np. urazy macicy, uszkodzenia narządów, krwotoki, zatory, stany zapalne macicy/jajowodów, zakrzepy czy zakażenia ogólnoustrojowe, zakłócenia gospodarki hormonalnej, trudności w przebiegu kolejnych ciąż – poronienia, ciąże pozamaciczne, niepłodność), skutków psychosomatycznych i psychologiczno-duchowych (np. nerwice, bezsenność, bóle brzucha i stawów, migreny, depresja, zaburzenia w sferze seksualnej, zaburzenia koncentracji i pamięci, nadpobudliwość nerwowa, rozpacz, przygnębienie, powtarzające się wspomnienia i sny, iluzje, odrętwienie w reagowaniu, nadwrażliwość, lękliwość, poczucie winy, niezdolność do przebaczenia sobie samej, unikanie bodźców i myśli związanych z aborcją). Doświadczenie aborcji wpływa także negatywnie na relacje z najbliższymi, może powodować pogłębianie się konfliktów małżeńskich i destrukcję więzi między rodzicami nienarodzonego dziecka.

Problem skutków poaborcyjnych nie dotyczy tylko i wyłącznie kobiet. Mężczyźni także doświadczają skutków aborcji: m.in. lęku, depresji, bezradności, poczucia winy, samotności, złości skierowanej ku sobie i ku matce dziecka, uporczywych myśli o dziecku, koszmarów, problemów seksualnych. Często zmagają się oni ze swoim problemem sami, nie chcąc dzielić się trudnościami z innymi. Negatywnych konsekwencji może doświadczyć także rodzeństwo nienarodzonego dziecka – mogą to być problemy emocjonalne, poczucie winy z powodu tego, że żyją, mogą zadawać sobie pytanie: Dlaczego akurat ja żyję, a moje rodzeństwo nie? Czy ja będąc na jego miejscu także zostałbym abortowany? Mówi się o tzw. syndromie osoby ocalonej.

Choć wszelkie wymienione tutaj skutki mogą pojawić się w różnym czasie, to częściej jednak pojawiają się one znacznie później, nawet po wielu latach od doświadczenia aborcji. Bezpośrednio po aborcji zarówno kobiecie jak i mężczyźnie często towarzyszy ulga i uspokojenie się z powodu poradzenia sobie z „problemem” i trudnościami, których doświadczali, z czasem jednak te odczucia mijają. Aby poradzić sobie z cierpieniem, osoby z doświadczeniem aborcji stosują różnego rodzaju mechanizmy obronne – np. racjonalizują, udowadniając konieczność dokonania aborcji i usprawiedliwiając siebie, tłumią i wypierają pojawiające się uczucia, podejmują się wielu aktywności, sprawiając wrażenie pełnej kontroli nad swoim życiem. Mogą także rekompensować brak dziecka poprzez ponowne zajście w ciążę lub dokonują ponownie aborcji, aby utwierdzić się w przekonaniu, że to coś normalnego. Psychiczne skutki aborcji ujawniają się w momentach, gdy siła psychiki osoby słabnie i stosowane przez nią mechanizmy załamują się – dopiero wówczas możliwe jest doświadczenie uzdrowienia poaborcyjnego.