Zanim wejdziesz do świata „innego” musisz przemierzyć swój własny świat👣 i zaakceptować go. Poznaj swój świat dogłębnie – stań w prawdzie wobec swoich braków, słabości, grzechów, ułomności. Zaakceptuj tę drogę, którą przeszedłeś – z całym bagażem problemów i trudności, które stały się Twoim udziałem. Zauważ wszystko to, co jest w Tobie dobre i piękne. I dostrzeż swoją prawdziwą wartość, która nie leży nawet w Twoich umiejętnościach czy talentach, ale w Twojej godności człowieka stworzonego na obraz i podobieństwo Boga😊
Tylko akceptując to, co słabe w Tobie i odkrywając swoją prawdziwą wartość będziesz mógł zrozumieć słabości innych i zaakceptować drugą osobę taką jaka jest. Nie będziesz wówczas niczyim sędzią i będziesz potrafił uszanować każdą osobę w jej odmienności, dostrzegając jej prawdziwą wartość i piękno💐

„Ze względu na swoją dynamikę, miłość wymaga coraz większej otwartości, większej zdolności do akceptowania innych, w niekończącym się procesie, który jednoczy wszystkie peryferie na drodze do pełnego poczucia wzajemnej przynależności. Jezus nam powiedział: «wy wszyscy jesteście braćmi» (Mt 23, 8)”.

Fratelli Tutti, 95

A co jeśli, nawiązując do poprzedniego punktu, nie jesteś w stanie jakiejś osoby zaakceptować (i nie chodzi tu o to, że mamy nie stawiać jakichś granic czy wymagać od innych), i pewne zachowania powodują w Tobie drażliwe emocje wybijające Cię z dobrego samopoczucia?
W takiej sytuacji najczęściej szukamy winy i problemu w innej osobie, a tymczasem okazuje się, że to czego nie akceptujemy w innych może ujawniać po prostu nasz własny problem.

W książce „Rozwój. Jak współpracować z łaską?” Państwo Monika i Marcin Gajdowie pięknie piszą o tym, że im trudniejsza relacja, tym więcej możemy dowiedzieć się o sobie, a osoby, które nas ranią i drażnią są szczególnie cenne, bo pozwalają nam na wgląd w siebie i ujawniają choroby naszych serc:

„Dopóki na osobę, która nas rani, nie reagujemy miłością miłosierną i zrozumieniem, dopóki na sytuacje „wybijające nas z dobrostanu” nie reagujemy spokojem i łagodnością, ciągle jeszcze mamy coś do zrobienia, ciągle jeszcze istnieje w nas struktura czekająca na rozkruszenie. Właśnie to wszystko, co krzyżuje nasze plany, jest niczym głowica USG, którą Bóg przykłada do naszego serca, abyśmy zobaczyli jego stan”.

Poznawaniu prawdy o sobie towarzyszy lęk. Często boimy się wychodzić poza nasze granice w kierunku innych – z lęku o samych siebie, z obawy przed zranieniem – bo poznawanie prawdy o sobie może nas zaboleć i wybić z dobrego samopoczucia

A tymczasem rozwój prawie zawsze odbywa się w jakimś stopniu w dyskomforcie emocjonalnym. Dlatego wchodząc w jakikolwiek kontakt z innymi osobami, musimy się świadomie decydować na ewentualny dyskomfort, z którym będziemy musieli się zmierzyć. Wychodzenie poza nasze granice będzie się wiązało z opuszczaniem tego, co już nam znane i „bezpieczne” dla nas w kierunku tego nieznanego, co może się wiązać z faktem, że zostaniemy zranieni.
Warto się odważyć na ten krok, bo to droga do życia. Poniżej cytujemy zdanie ze wspomnianej wyżej książki, które jest absolutnie genialne:

„W zmartwychwstanie, stan wolności i pokoju, stan zjednoczenia z Ojcem, nie wchodzi się inaczej jak poprzez świadomy wybór dyskomfortu. Jeśli ktoś chce zachować swoje życie, ten je straci. Jeśli ziarno nie obumrze, pozostanie samo”.

Monika i dk. Marcin Gajdowie
„Rozwój. Jak współpracować z łaską?”

„Człowiek nie może odnaleźć się w pełni inaczej jak tylko poprzez
bezinteresowny dar z siebie samego”.

Gaudium et spes, 24

***

Absolutnie niesamowite jest to, że prawdziwe «ja» odnajdujemy w miłości… odnajdujemy je paradoksalnie wówczas gdy nie szukamy siebie, a oddajemy się innym w darze.

„Jeśli nie wychodzimy poza własne «ja», jeśli nie przekraczamy samych siebie, jeśli nie czynimy bezinteresownego daru z siebie samych, wówczas nie poznajemy swojego prawdziwego «ja». Przekraczanie samego siebie oznacza po prostu wychodzenie do ludzi w sposób, który pozwala nam wzrastać; bycie otwartym na innych; tworzenie z nimi komunii (…) Kiedy ofiarujemy się w miłości, ożywiamy obraz Boga w sobie, i w ten sposób odkrywamy nasze prawdziwe „ja”. Prawdziwe «ja», stworzone na obraz Boga, jest «ja» samoofiarującym się, a nie szukającym siebie. Oddawanie siebie jest inną nazwą na prawdziwą miłość. Odnajdujemy nasze prawdziwe «ja» w miłości, która zawsze jest darem z siebie, a nigdy poszukiwaniem siebie samego”.

Jim McManus, Jestem swoim ciałem. Teologia ciała Jana Pawła II

We „Fratelli Tutti” Papież mówi o niesamowitym rodzaju cudu – cudzie człowieka uprzejmego:

„Dobroć jest wyzwoleniem od okrucieństwa, które niekiedy przenika ludzkie relacje, od lęku, który powstrzymuje nas od myślenia o innych, od rozpraszającego pośpiechu, który ignoruje fakt, że inni również mają prawo być szczęśliwi. Dzisiaj zazwyczaj nie ma czasu ani energii, aby zatrzymać się i dobrze traktować innych, aby powiedzieć „czy mogę?”, „przepraszam”, „dziękuję”. Ale od czasu do czasu pojawia się cud człowieka uprzejmego, który odkłada na bok swoje lęki i pośpiech, aby zwrócić na kogoś uwagę, aby podarować uśmiech, aby powiedzieć słowo, które by dodało otuchy, aby umożliwić przestrzeń słuchania pośród wielkiej obojętności”.

Fratelli tutti, 224

Taki cud może stać się naszym udziałem właśnie wówczas gdy przekraczając swoje granice pragniemy w pierwszej kolejności stać się darem dla innych. Nie szukać siebie, lecz ofiarować miłość. Dopiero wówczas ta miłość ukaże Ci pełnię prawdy o Tobie. Jan Paweł II powiedział kiedyś zdanie, które wybraliśmy jako motto naszej Drogi Miłości: „Każde życie określa się i wartościuje poprzez wewnętrzny kształt miłości. Powiedz mi, jaka jest Twoja miłość – a powiem Ci, kim jesteś”.

Czyń miłość, poznawaj jej kształt, a dowiesz się kim jesteś.