🖊 „Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę” Rdz 1, 27.

Godność każdej osoby wynika z faktu, że zostaliśmy stworzeni na obraz i podobieństwo samego Boga. Stąd każdej osobie, bez wyjątku, należy się szacunek i poważanie.

Karol Wojtyła w „Miłość i odpowiedzialność” zwraca uwagę na fakt, że przykazanie miłości domaga się miłości do osób. Bóg jest najdoskonalszym Bytem osobowym, a człowiek czerpie swoją odrębność i osobowość ze szczególnego do Niego podobieństwa. „Przykazanie mówi: «Miłuj osoby», a norma personalistyczna jako zasada mówi: «Osoba jest takim bytem, że właściwe i pełnowartościowe odniesienie do niej stanowi tylko miłość»”. Miłość jest najwłaściwszą postawą wobec innej osoby i Boga. Taka postawa jest godziwa i sprawiedliwa. Osobie należy się (ze względu na podobieństwo do Boga i na jej pochodzenie), aby była kochana…

Zdejmij buty, bo ziemia, na której stoisz, jest święta (por. Wj 3, 5)… 👣
Można powiedzieć, że każdy z nas jest taką świętą ziemią… Każdy z nas jest „świątynią”: „Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? (…) Świątynia Boga jest świętą, a wy nią jesteście” 1Kor 3, 16-17. Kontakt z drugim wymaga „zdjęcia butów” – szacunku, poważania, delikatności, poszanowania wolności innej osoby. Świadomości, że osoba, która staje na mojej drodze, należy do Boga oraz tego, że w relacjach dotykam świętości.

To jest szczególnie ważne w małżeństwie, gdyż na tym świecie nie ma większej bliskości między dwojgiem ludzi niż właśnie relacja małżeńska… Relacja małżeńska uświęcona łaską Sakramentu i szczególnym sposobem wzajemnego oddania się współmałżonków we wzajemnym darze. Twój współmałżonek to teren święty.

Czy pamiętamy o tym? Czy jednak czasem zapominamy o wartości jaką jest dla nas drugi człowiek? Może „przywłaszczamy” sobie bliską osobę i zapominamy o tym, że należy ona do Boga? Może za bardzo „przywykliśmy”, że ta osoba jest obok, a jej czyny względem nas zaczęliśmy uważać za coś, co się nam należy? Może zaczyna brakować w naszych relacjach delikatności, szacunku i czci?

Zanim się poznaliście, ta druga osoba już wtedy należała do Boga…
Był czas kiedy tej drugiej osoby w naszym życiu przecież nie było, a życie przed wyglądało zupełnie inaczej; może byliśmy „sami”… Aż nagle nasze drogi się połączyły i otrzymałeś/aś piękny dar i zadanie przeżycia swego życia u boku tej osoby. Dbać, aby tego daru danego i zadanego nie zmarnować… Ciągle nawiązujemy do tej kwestii daru, bo wydaje nam się ona naprawdę kluczowa

„Cóż masz, czego byś nie otrzymał? A jeśliś otrzymał, to czemu się chełpisz, tak jakbyś nie otrzymał” 1 Kor 4, 7