🖊 Myśląc o dzisiejszym aspekcie miłości przychodzi nam do głowy kilka prostych myśli. A mianowicie, że pojawieniu się zazdrości mogą sprzyjać następujące czynniki/warunki/fakty:

❖ brak stanięcia w prawdzie o sobie;
❖ dążenie do rzeczy „nieodpowiednich”, zbyt „wygórowanych”;
❖ brak harmonii i właściwej równowagi w relacji;
❖ brak „wspólnego my”.

❶ Jednym z powodów zazdrości może być brak stanięcia w prawdzie o sobie – zbyt niskie lub wygórowane poczucie własnej wartości.

Jeśli nie będzie tu złotego środka – zabraknie nam dobrego balansu. Możemy zacząć porównywać się z innymi. Co jest zupełnie bez sensu, bo przy tak wielkiej liczbie ludzi na świecie zawsze znajdzie się ktoś w pewnej dziedzinie od nas „lepszy” czy „gorszy”. Jeśli już się porównywać, to do siebie z dnia wczorajszego, aby przekraczać siebie Stanąć w prawdzie wobec siebie… Potrzeba pokory… Stwierdzić, że jestem w czymś dobry, ba nawet super, ale i przyznać fakt, że także w czymś niedomagam.

Niewłaściwe poczucie własnej wartości wynosimy najczęściej już z domu rodzinnego. Ludzka miłość nie jest doskonała. Nawet podczas rozmów z osobami z rodzin, które można by nazwać wręcz „wzorcowymi”, dowiadywaliśmy się, że mimo to weszły one w dorosłość z ranami i zachwianym poczuciem własnej wartości. Jako ludzie popełniamy po prostu błędy, choć chcemy dobrze. Osoba z niskim poczuciem własnej wartości może nawet bardzo często słyszeć słowa pochwały, ale może nie przyjmować ich do serca jeśli nie doświadczyła docenienia ze strony najbliższych w fundamentalnym okresie jej życia.

❷ Związane z poprzednim punktem dążenie do rzeczy „nieodpowiednich”, zbyt „wygórowanych” dla nas może być jednocześnie spowodowane zazdrością jak i ją podsycać.
Trzeba sobie zadać pytanie czy naprawdę to, co próbujemy osiągnąć jest drogą do szczęścia dla nas? Może się zdarzyć, że będziemy przeznaczać swoje siły na osiągnięcie czegoś wręcz niemożliwego dla nas, co może skończyć się po prostu frustracją. Do tego po latach może się okazać, że tak naprawdę wcale nie tego właśnie pragnęliśmy. Jest to wynik naszych chorych ambicji, chęć udowodnienia komuś czegoś itd.

Poniżej fragment pięknego obrazowego tekstu św. Teresy od Dzieciątka Jezus („Dzieje Duszy”):

„Paulina przyjmowała wszystkie moje poufne zwierzenia, rozświetlała moje wątpliwości… razu pewnego dziwiłam się, że Pan Bóg nie udziela równej chwały w niebie wszystkim wybranym i obawiałam się, że nie wszyscy będą szczęśliwi; wtedy Paulina poleciła mi pójść poszukać dużej szklanki Tatusia i postawić ją obok mego maleńkiego naparstka, następnie napełnić oba naczynia, a w końcu zapytała mnie, które z nich jest pełniejsze. Odpowiedziałam, że oba są tak pełne, iż niemożliwością jest nalać w nie więcej wody, ponieważ nie zdołałyby jej w sobie pomieścić. Dzięki mojej drogiej „Matce” zrozumiałam, że Dobry Bóg daje w niebie swoim wybranym tyle chwały, ile oni są w stanie znieść, i tak oto ostatni nie będzie miał czego zazdrościć pierwszemu”.

📎 Kim jesteś? Czego pragniesz? Czy jesteś szczęśliwy? Czego potrzebujesz do życia w pełni szczęścia? Czy naprawdę tego potrzebujesz?
Bądź sobą, bądź szczęśliwy i wypełniony po brzegi – niezależnie od tego czy jesteś małym czy dużym naczyniem… 🥛

❸ Bardzo ważnym jest, aby nasze relacje odznaczały się właściwą równowagą i harmonią.

Jeśli w danej relacji wszystko koncentruje się wokół jednej osoby, a druga osoba stoi w cieniu i nie jest doceniana – może poczuć się zaniedbywana/odrzucona i w związku z tym sukcesy drugiej osoby mogą już nie cieszyć, a ranić. Często zapominamy, że za osiągnięciami jednej osoby może stać druga ukryta w cieniu. Jeśli osoba odnosząca sukcesy zacznie stawiać je na pierwszym miejscu – jej zachowanie może spowodować, że druga osoba zacznie odczuwać, że jest na „gorszej” pozycji.

❹ Brak wspólnej radości z sukcesów jednej osoby może być spowodowany brakiem „komunii osób”.

Jan Paweł II wyjaśniał „komunię osób”- „communio personarum” jako „wspólne my”. „My” wobec rodziny, dzieci, społeczeństwa, świata.
Wspólnemu „my” towarzyszą wspólne cele. Powodują one, że nawet jeśli działamy w pewnym sensie osobno to i tak działamy razem w łączności ze sobą nawzajem. Czy jesteśmy tego świadomi, że jako chrześcijanie wszyscy mamy wspólny cel – dojść razem do nieba?!
Doceniajmy siebie nawzajem, dziękujmy sobie za wszelkie dary. Powinniśmy cieszyć się szczęściem drugiej osoby, a fakt, że druga osoba jest ceniona i szanowana powinien wzbudzać w naszym sercu radość.
_______________

Myśląc dziś nad tym zagadnieniem doceniliśmy bardzo wartość przyjaźni. Ksiądz Marek Dziewiecki często powtarza, że „małżeństwo to największa forma przyjaźni”. To największa radość, że możemy powiedzieć: jesteśmy dla siebie najlepszymi przyjaciółmi. Przyjaźni w małżeństwie czy poza nim życzymy każdemu i każdej z Was. Przyjaźń to wielki dar – „Wierny bowiem przyjaciel potężną obroną, kto go znalazł, skarb znalazł” (Syr 6, 14). Oby każdy z nas taki cenny skarb w swoim życiu odnalazł