🖊 Czy zawsze potrafimy być uprzejmi?…

To ciekawe, że faktycznie o wiele łatwiej przychodzi nam to w gronie osób dla nas „obcych”. O wiele ciężej jest ciągle „trzymać się w ryzach” wśród naszych domowników i osób, które są nam bliskie. Czujemy się wśród nich bezpiecznie i zachowujemy naturalnie. Ten nasz „naturalizm” nie powinien jednak prowadzić do nieuprzejmości czy zachowań, które są dla drugiej osoby niemiłe. Najczęściej ranimy swoim zachowaniem właśnie osoby, które są nam szczególnie bliskie.
Szczególnie ważna jest tu rozmowa o tym, jakie zachowania drugiej osoby są dla nas przykre oraz refleksja nad tym, co powinniśmy w związku z tym w naszym zachowaniu zmienić.

To może być wyzwanie dla wielu osób, które  muszą przebywać z kimś 24/24 godziny pod jednym dachem. Uprzejmość, która załącza się nam „naturalnie” w kontaktach społecznych, powinna towarzyszyć nam także w domu wśród najbliższych w codziennych sytuacjach.

„Miłość nie działa brutalnie, nie działa w sposób niegrzeczny, nie traktuje szorstko. Jej sposób bycia, jej słowa, jej gesty są sympatyczne, a nie grubiańskie lub sztywne. Nie lubi ranić innych. «Uprzejmość jest szkołą wrażliwości i bezinteresowności», wymagającą «kształtowania swego umysłu i zmysłów i nauczenia się czuć, mówić a niekiedy — milczeć». Bycie miłym nie jest stylem, który chrześcijanin może wybrać lub odrzucić. W ramach podstawowych wymogów miłości «każdy człowiek jest zobowiązany, by uczynić uprzejmymi swoje relacje z innymi». Każdego dnia, «wchodzenie w życie drugiego, również kiedy należy on do naszego życia, wymaga delikatności postępowania w sposób nieinwazyjny, co odnawia zaufanie i szacunek. […] A miłość, im bardziej jest intymna i głęboka, tym bardziej wymaga poszanowania wolności i zdolności czekania, aż drugi otworzy drzwi do swojego serca».
By być usposobionym do prawdziwego spotkania z innymi, konieczne jest skierowanie na nich uprzejmego spojrzenia. Nie jest to możliwe, gdy panuje pesymizm podkreślający ich wady i błędy (…) Uprzejme spojrzenie pozwala nam nie zatrzymywać się zbytnio na ograniczeniach drugiego (…) Ten, kto kocha, jest zdolny, by powiedzieć słowa otuchy, które koją, umacniają, dają pociechę, które pobudzają. Weźmy, na przykład, niektóre słowa, jakie Jezus powiedział do ludzi: «Ufaj, synu!» (Mt 9, 2). «Wielka jest twoja wiara!» (Mt 15, 28). «Wstań!» (Mk 5, 41). «Idź w pokoju!» (Łk 7, 50). «Nie bójcie się!» (Mt 14, 27). Nie są to słowa, które poniżają, zasmucają, drażnią, gardzą. W rodzinie musimy nauczyć się tego uprzejmego języka Jezusa”. (Papież Franciszek, Amoris Laetitia 99-100)

Pani dr Wanda Półtawska radziła osobom, które nie potrafiły już zupełnie utrzymywać prawidłowych kontaktów z osobami bliskimi, aby traktowały te osoby jak zwykłych bliźnich…