To czas na wspólną Mszę Świętą, spędzenie czasu z rodziną, odpoczynek.
Zapalamy trzecią świecę w wieńcu adwentowym

***

Rozważanie

„To, czy nasza małżeńska codzienność będzie codzienna, czy niecodzienna zależy wyłącznie od nas. Otrzymaliśmy od Boga wszystko, aby móc ją przeżywać jako niezwykłą, ale też możemy to po prostu przegapić. Wiele zależy od tego, co będzie dla nas w życiu najważniejsze, czemu będziemy poświęcać czas i życiową energię, czy będziemy chcieli rozwijać duchowe zmysły i pielęgnować wiarę oraz dary otrzymane w sakramentach, czy też pozwolimy zagłuszyć i oślepić się tym, co proponuje świat. Kiedy żyjemy wyłącznie w oparciu o to, co przyziemne, nie zauważamy wielu Bożych wskazówek, poruszeń, a często i cudów. (…) Chodzi o to, aby uczyć się w codzienności odnajdywać Boga i wsłuchiwać się w to, co chce nam przekazać. Otwierać się na to, czego pragnie nas uczyć. Uwierzyć, że On pragnie naszego największego dobra.
Nasza codzienność jest niecodzienna także wtedy, kiedy poza ćwiczeniem się w ufności pielęgnujemy naszą wdzięczność. Aby jednak być wdzięcznym, trzeba się umieć w życiu zatrzymywać i dostrzegać liczne błogosławieństwa i dary, które w obfitości otrzymujemy każdego dnia. Problem w tym, że szybko przyzwyczajamy się do tego, co dobre i przyjemne, i traktujemy to jako coś oczywistego. Zresztą do siebie nawzajem też często podchodzimy w taki sposób. To takie ważne, aby umieć doceniać i szanować to wszystko, co otrzymujemy, i nie zapominać za wszystko dziękować.
(…)
Nieba możemy kosztować już tu. W małżeństwie. Wybierając każdego dnia na nowo miłość, przebaczenie, zaufanie Bogu. Nie musimy się lękać ani polegać wyłącznie na własnych siłach, «bo jak wysoko niebo wznosi się nad ziemią, tak wielka jest łaska Pana dla Jego czcicieli» (Ps 103). On pragnie czynić naszą codzienność niecodzienną. Jeśli też tego chcemy, musimy zrobić Mu miejsce w naszym życiu. Jeśli tego nie uczynimy, nasza codzienność pozostanie szara, smutna i przytłaczająca. Wybór należy do nas”.

Elżbieta Kopocz,
„Niecodzienna codzienność małżeństwa”

***

„Nadprzyrodzony humor, pozwalający nam zobaczyć rzeczywistość ludzką i Bożą we właściwych proporcjach, umożliwia uzyskanie większego dystansu, oderwania i większej wolności. Dystans do zdarzeń i do siebie samego, osiągany dzięki zmysłowi humoru, pozwala bardziej żyć Ewangelią, pozwala na takie przestawienie wartości, że własne życie i własne sprawy przestają być czymś najważniejszym. Pozwala ci unikać zabiegania, zbytnich trosk, pochłonięcia przez pracę, aby dosłyszeć Chrystusowe wezwanie, że tylko jednego potrzeba (por. Łk 10, 42).
(…)
Święta Teresa od Dzieciątka Jezus mówiła o sobie, że jest ziarnkiem piasku, takim małym «nic». Tak wyrażała się jej postawa dziecka, postawa, w której nie było nic z tej śmiertelnej powagi, leżącej u podstaw wielu naszych grzechów. Przecież większość grzechów w stosunku do bliźnich stąd właśnie wynika, że z byle powodu czujemy się obrażeni i urażeni, że na punkcie własnej osoby jesteśmy tak wrażliwi, tak często nadwrażliwi i drażliwi. Wszystkim wrażliwcom, nadwrażliwcom i drażliwcom konieczny jest zmysł humoru, który uwalnia, przynosi wolność od samego siebie. Dla człowieka przewrażliwionego na swoim punkcie nawet najdrobniejszy szczegół urasta do ogromnych rozmiarów. Gdybyśmy umieli reagować na te przeróżne konflikty, spory i nieporozumienia z humorem, gdybyśmy pozwolili, żeby się z nas trochę pośmiano, jak bardzo wzrosłaby wtedy nasza pokora, wiara i miłość.
(…)
Próbuj patrzeć na siebie i na to, co dzieje się wokół ciebie, mniej poważnie, a bardziej w świetle wiary. Zobaczysz wtedy, jak często to, co tak przeżywasz, godne jest uśmiechu i pobłażania. Próbuj uśmiechać się do siebie i z siebie.

Ks. Tadeusz Dajczer
„Rozważania o wierze”